”عُمر ويهه ڀولڙي جي، چاليههَ ڏاند جي.سٺ ڪُتي جي، اسي چٻَ جي.“ هڪ سنڌي پهاڪو آهي، جنهن ۾ جانورن ۽ پکين جي عمر کي ماڻهوءَ جي زندگيءَ جي حصن سان ڀيٽ ڏني وئي آهي، ويهن ورهين تائين جي زندگي ڀولڙي وانگر موج مستيءَ واري آهي. چاليهن سالن تائين ماڻهو ڍڳي جيان ٻچن لاءِ ڳيهي ٿو. وهيءَ موٽ کاڌي ته سٺ واري عمر ۾ ڪُتي جيان رڳو پيو گهر ۾ مٿو هڻندو ۽ اسيءَ واري وهيءَ کي رسيو ته چِٻَ وانگر هڪ هنڌ اٿڻ ويهڻ کان لاچار ٿي ويٺو اکيون ٺنڀيندو. مثال: اَسي مَتِ کسي.[1][2]

حوالا ترميميو