ا سان پهاڪا، مهاورا ۽ چوڻيون

تمام گهڻي احترام لائق مانورن دوستن کي درخواست آهي ته جيڪڏهن اوهان کي الف سان ڪو سنڌي پهاڪو، محاورو يا چوڻي ياد هجي يا الف سان ڪو پهاڪو وغيره پڙهو ته مهرباني ڪري هتي ايڊٽ ڪري الف سان هنن سنڌي پهاڪن ۾ واڌارو آڻيو يا جيڪڏهن هتي ڀل چُڪ يا غلطي سان ساڳي پهاڪي جو ورجاءُ ٿيل هجي ته مهرباني ڪري ايڊٽ ڪري ان غلطيءَ کي ٺيڪ ڪرڻ ۾ مدد ڪيو.

م اکر پڙهه الف جو ٻيا ورق سڀ وار.
اَسي مت کسي.
اک ٺهئي نه کٻڙ خان چنڊ ڏٺو.
اچڻ ۽ وڃڻ هن جي لاءِ هڪ جهڙا آهن.
انب نه لهي ککڙي ٿو چوسي.
انبن جون سڪون انبڻيون نه لاهين.
انب جي ڪاٺيءَ مان اُکري مهري ٺاهڻ.
اڏامي سگهي ڪين، رڳا کنڀ پيو ڦڙڪائي
اڌ ڪڪڙ ۽ اڌ ٻٽيرو.
اٽو کاڌو ڪوُئي مار پئي گابي تي.
اُهو سون نه گهريو جو ڪنَ ڇني.
اهڙو ڪو به هٿ ڪونهي جو وقت کي جهلي قابو ڪري.
آسمان ۾ جڏهن چنڊ يا سج گرهبو آهي تڏهن سڀڪو ڏسندو آهي.
انڌو چوي ته ناچ واھ جو آهي ۽ ٻوڙو چوي ته راڳ واھ جو آهي.
انڌي جي زال خدا جي پناھ هيٺ آهي.
انڌي جي لاءِ رات ۽ ڏينهن هڪ جهڙا آهن.
اڃا هوءَ گابي آهي، اڃا سِڱَ ڪين ڄاوا اٿس.
اڙي گانئن، ڌرم جي واسطي ٿورو گاھ کاءُ.
اکين تي پردو چاڙهڻ.
انڌو اَن پيهي ۽ ڪتو اٽو کائي.
اُکريءَ کي هڪڙي پاسي کان ڌڪ ٿو لڳي ۽ دهل کي ٻنهي پاسن کان.
ايترو فرق آهي جيترو هاٿي ۽ مڇر جي وچ ۾ آهي.
اڌ ڀريل ٿانو ۾ پاڻي ڦٿڪي ٿو پر ڀريل ۾ نٿو ڦٿڪي.
اها پڇا ڪرڻ ته وڻ اڳي هو يا ٻج.
اڇا وار موت جا قاصد آهن.
ڪمان مان نڪتل تير واپس نٿو اچي.
انڌي جي اڳيان روئڻ پنهنجون ٻئي اکيون خراب ڪرڻيون آهن.
اکيون کنبڻين جو بار کڻي نه ٿيون سگهن.
آرس، ننڊ ۽ اوپاسي ٽئي موت جون ڀيڻيون آهن.
انکين جو قدر انڌي کان پوڇ.
اٽي ۾ لوڻ.
انڌن کي ڊوڙڻ نه گهرجي.
اونداهو گهر نانگن سان ڀريل ٿو رهي.
الوءَ جي آڪھن هڪڙي.
آزمائي کي آزمائي سو ڦِر ڦِر ڇائي پائي.
آڻين ۽ چاڙهين ڏٿ ڏهاڻي سومرا (شاه).
آھ غريبان قهر خدا.
اٽي تي اٽو کارو نه کٽو.
اٽي جو ڏيو، اندر ته کائن ڪوئا ٻاهر ته کائن ڪانگ.
اُٺ جي وات ۾ ڄار جي باس.
اُٺ پئي رُنا جڏهن ٻورا پئي سڀيا.
اُٺ ماڪوڙي جو سالو.
اُٺ ماڪوڙي اَٺين پيڙهي ماسات.
اپڻا مال هَهيءَ، روسان به کاسان به.
اپڻي گهوٽ ته نشا ٿيوئي.
اچين تا آءُ وڃين ته واھ، ڪانهي ڪا ڪمال چئي.
ادي مئي ادو ڄائو، اسين اوتري جا اوترا.
اکيون لڳي چار ٿينديون.
اکئين لونگ لڳا جفر ويا وسري.
اڳيان باھ پٺيان پاڻي.
اڪ جي ماکي ناهي جو کائي وٺبي.
اندر جن جو اڌ ڏونگر سي ڏورينديون (شاھ)
انڌ ڌنڌ نگري چرٻٽ راجا، ٽڪي سير ڀاڄي ٽڪي سير کاڄا.
اهو ڪم ڪجي، جيڪو آئيءَ ويل ڪم اچي.
اُهي گڏھ اهي آٿر.
ائين اچي جيئن ڍڪي گهوڙي ڦر تي اچي.
انڌو هاٿي لشڪر جو زيان.
انڌو مڱڻهار ڏسي نه آر ڪري.
انڌي کي جهڙو تئو تهڙي آرسي.
انڌي گهوڙي ڪل ۾.
انڌن وڃي ملتان لڌو.
انڌيون ٻه چمڪا چار.
انگ اُگهاڙو پيٽ بُکيو.
انهي ۾ ڪا اربعا خطا آهي ڇا؟
اُڌار جي ماءُ ڪا نه مئي آهي.
اُڻائي به وئي، پُڻاڻي به وئي، وري ڪپھ جي ڪپھ.
اَڻندو اُهائي، جيڪا ڪوريءَ من ۾.
اَوَل پيٽ پنجوُءَ جو ۽ پوءِ ٻار ٻچا.
اول خويش بعد درويش.
اول طعام پوءِ ڪلام.
اُهو ڪجي جو مينهن وسندي ڪم اچي.
انڌي هنگي ڏھ سِڙائي.
اُهو وڻءِ ڪونهي جنهنکي واءُ نه لگي. هوندو.
اُهو هٿ کير ۾ اُهو هٿ نير ۾.
ائين ڀڳو جيئن کاري هيٺان ڪانءُ ڀڄي.
ائين ڪجي جو لال به لڀي ۽ پريت به رهجي اچي.
ايرازي آندي ڳور نهاري ڳوٺ ۾.
انهي تريء تيل ئي ڪونهي.
اُٺ جي چاڙهيءَ کي به لعنت لاهيء کي به لعنت.
الله ڏئي بندو سَهي.
ايذائن جي وير وٺڻ ۾ انهنجي سهڻ کان وڌيڪ خرچ ٿو لڳي.
اَڏِڻ کان ڊاهڻ سَوِلو آهي.
انڌي کي رستو ڏيکارڻ سولو نه آهي.
اُڌارو وٺڻ فقط هڪڙو ڀيرو چڱو آهي.
اڌ دنيا ٻئي اڌ تي ٿي کلي.
اسانجي پاڙيسيرن جا ٻار هميشه خراب آهن.
اک اک جي عيوض، ڏند ڏند جي، هٿ هٿ جي، پير پير جي.
اُهو سڀاڳو آهي جو مسڪينن تي قياس ٿو ڪري.
اسانجي حياتيء جا ڏينهن ٽي ويهون ۽ ڏھ ورھ آهن، پر جي طاقت جي ڪري کڻي چارويهون ٿين.
اي سست تون ماڪوڙيءَ وٽ وڃ ۽ هُن جي رستن تي ويچار ڪري ڏاهو ٿي.
اڌارو وٺندڙ اڌاري ڏيندڙ جو ٻانهو آهي.
اوهانجي مٿي جا وار به سڀ ڳڻيا پيا آهن.
اي طبيب پاڻکي ڇُٽاءِ.
آءُ تنهنجي واتان توتي فتوا ڏيندس.
اکر ماري ٿو پر معنيٰ جياري ٿي.
اسين ايمان سان هلون ٿا نه نظر سان.
اوهانجي گفتگو لذت واري ۽ سلوڻي هئڻ گهرجي.
اک ۾ ڪک، ڦوڪ ڪن ۾ پئي اچي.
اڀرندو ۽ الهندو الله جو آهي.
الله حساب وٺڻ ۾ تڪڙو آهي.
الله طاقت کان وڌيڪ ڪنهنکي تڪليف نٿو ڏئي.
جيڪي اوهين ڪريو ٿا سو سڀ الله ڏسي ٿو.
اجل کي اجمل ڇا ڪندو؟
الله صبر وارن سان آهي.
الله نيڪي ڪندڙن جو اجر نٿو وڃائي.
الله جي اوليائن کي نڪو خوف آهي نڪو ڏک.
الله ڪنهن قوم کي نٿو ڦيرائي جيسين ڪ هو خود پاڻ کي نه ڦيرائينديون.
الله آسمان ۽ زمين جو نور آهي.
الله ڏکن پٺيان سک رکيا آهن.
اوهان لاءِ اوهانجو دين ۽ مون لاءِ منهنجو دين.
الله جي يادگيري دل جي ڪس لاهي ٿي ۽ انهي کي روشن ڪري ٿي.
الله ڪو به مرض نٿو موڪلي جنهنجي لاءِ دوا يا شفا نٿو موڪلي.
الله سهڻو آهي ۽ سونهن کي پسند ٿو ڪري.
اکين ڏٺي جهڙي ٻي خبر ڪانهي.
آخرت جي زندگيءَ لاءِ محنت ڪجي. دنيا جي زندگي عارضي آهي.
اخروٽ، بد هضمي ختم ڪندو آهي ۽ سگهه بخشيندو آهي.
اگهن جي ٻُڪي، سگهن لاءِ نه هوندي آهي.
اگهن مڙي اڄ، ڪِئو سڏ صحت کي.
انڌي جو ڌڪ، يا کاري يا ماري.
اب جو ڏنو ڪھڙي ڪم جو، جيسين رب نه ڏئي.
اک اٿڻ، زال ويامڻ ۾ ڪھڙي دير؟
انبن آميون، سورن کنيون سيرَ ساهميون.
اٺون گهر، ڏائڻ به اورانگھي.
اڪ جو کير، اک ۾ نه ڏھائجي.
اوجھ ڀرڻ، آ روڳ ڀرڻ.
اڌ حڪيم آھي، ڪِري.
گهو کائي ڌنُ، سگهو کائي انُ.
اڌ-رنگ، ماري يا کاري.
اسوءَ ۾ لسي، بيمار ڪرسي.
اهڙو ڪم ڪجي جو، نانگ به مري ۽ لٺ به نه ڀڄي.
اهڙو ڪم ڪجي جو، لعل به لڀي ۽ پريت به رهجي اچي.
اڪ، انب نه ٿئي، توڙي جال پيارجيس جَلُ/ جَرُ.
اٽو کاڌو ڪئي، مار پيئي گابي تي.
اُٺ پٺيان گهنڊڻي
اُٺ نه رٺا، ٻورا رٺا.
اَٺي آني پڳڙي، رپيو ٻڌاڻي، ڪري پيئي کوهه ۾، ٻه روپيا ڪڍاڻي.
اُٺي بُھَه چُٺي
اپڻا مال ھئي، روئسان به کائسان به.
اپڻي گھوٽ ته نشا ٿيويئي.
اڃا اٺ ڪڍن سسئي.
ادي ادي اتراڻ، چي؛ ”مون ته اھو ئي منو ماڻ“.
اسان ڀانيو ھار، پر سڳو ئي سورن جو.
اَڪ آمو نه ٿئي، توڙي ڦٽي ڪري ڦر.
اک ٻڌڻ، تپ لنگھڻ.
اک ٺھيئي نه، کٻڙ خان چنڊ ڏٺو.
اڳين پاڻي، پوين چڪ.
اگهائي ته ڪچ، نه ته ماڻڪن موٽ ٿئي:
اگهه ڪنھن وڌو؟ چي؛ ”جنھن جي نه سري.“
اڱر ڪوسا ته هٿ ساڙين، جي ٿڌا ته هٿ ڪارا ڪن.
امان ساهري گهر مون سان ٻيا ته وڙهن پر ساهري چائنٺ به وڙهي.
انڌا بي ايمان ٿيندا آهن.
انڌو ڇوڪر، لائو ڏوڪڙ؛ ٽڪاڻي جي ارداس.
انڌير نگري، چرٻٽ راجا، ٽڪي سير ڀاڄي، ٽڪي سير کاڄا.
اڻائي به ويئي، تڻائي به ويئي، وري ڪپھ جي ڪپھ.
اونڌيون پاٽيون، پاسيرا ٽويا.
اها دعا، دل سان ئي نٿي لڳي.
اها ڪڪڙ ئي مري ويئي، جا سونا آنا ڏيندي هئي.
اهڙو ڪم ڪجي، جو لعل به لڀي پريت به رهجي اچي.
اهو ئي هٿ کير ۾، اهو ئي هٿ نير ۾.
ايڪ پنٿ، دو ڪاج
اُترادي ڍڳو، لاڙ جو ماڻهو.
اُتر ۾ رهندو ٻه آهون ڏيو ٿو وڃان.
اٺ وانگر اڳتي ڏسبو ۽ پيرن ۾ نه نهاربو ته پوءِ ٿيڙ ئي کائبا.
اڄ جو ڪم سڀاڻي تي نه رکجي.
اڇي ڪپڙي تي داغ  جلد چڙهي.
اُرهه زورائي ڪرڻ، کير ۾ وري وجهڻ.
اصل کان خطا نه ٿيندي بد کان وفا نه ٿيندي.
ايمان؛ مزمان.
انبن ٻور، اکين سور.
آکئي جو عقل ۽ وِهائيءَ جي تَوڻ، پوري ڪا نه ٿئي. (چوڻي)
اصلي شيخ، مريد کي غلط راھ تي ھلڻ جي تلقين نه ڪندو.
اڳياڙي تن جي سرهي، پڇاڙي جن جي سرهي.
اتر پاند؛ اتريان واءَ، ٿڌي هوا آڻيندڙ واءُ.
انسان، پتليءَ سمان.
اي دل نه ڪر فڪر، ڪر شڪر، ڪر شڪر.
انسان ذات جي شيوا ۾ ئي ايشور جي بندگي سمايل آهي.
اَڪُ ٻارڻ، جَوَ تَوڻ، ٽِمڻو گهر.
اوڙا پِنيم، پاڙا پِنيم، پِنيم سڳا ڀائي.
اندر اڇو ڪرڻ، ڌاڳا ڌوئڻ کان ڀلو آهي.
اڇي پڳ مَ پس اندر مڙيئي اڳڙيون.
اک ڏٺيءَ ڳالهه تي به، ويچار ڪجي.
اک ڏٺيءَ ڳالهه لاءِ، ڪهڙو پڇڻ؟
اکين وارا، دنيا ۾ ٿورا آهن.
اميدن تي جهان قائم آهي.
اڻ هوند ۾ پئسي پلو مهانگو، هوند ۾ رپئي پلو سستو .
اهو چوئٿ ئي مري ويو، جيڪو چڻا کپائيندو هيو.
ايمان ناهي ته ٿلهائپ به ڪم جي ناهي.
ابي چاڙهي اَدي چاڙهي، مون نه چاڙهي ڪنهن نه چاڙهي.
اُڀرندي سج کي سڀ جو سلام.
اُڀ ۾ ٿُڪ اڇلائي، سو منهن ۾ پائي.
اُتم کيتي وڌند واپار، نيچ نوڪري پنڻ بيڪار.
اتراڻ اُتريو، اڌ سيارو ڪُتريو.
اُٿ به ناڻو، ويھ به ناڻو، ناڻي بنا نَر ويڳاڻو.
اٽو، چي: گهوٻاٽو.
اُٺ ڪراڙو ته به ٻه ڪنواٽ لهي.
اُٺ تڏهن ئي ٿي رڙيا، جڏهن ٻورا ٿي سبيا.
اٺينءَ پيڙهيءَ اُٺ، ماڪوڙو ماسات.
اُٺ چري ٻٽيھ، ٻڪر چري ڇٽيھ.
اُٺ ته اُٺ پر جَت به اُٺ.
اُٺ پوڙهو ٿيو ته به مُٽڻ نه سکيو.
اُٺ پنهنجي مُٽ تان تِرڪي.
اُٺ جي وات ۾ لوڻ وجھ ته به رڙي، ڳڙ وجھ ته به رڙي.
اُٺ کي لاڻو، گهوڙي کي داڻو، مرد کي ناڻو، محبوب کي ماڻو.
اُٺڙيءَ جي پڪڙ ۽ عورت جي مڪر کان خدا بچائي.
اُٺ تان وڃڻي لٿي، ته به چڱي.
اجائي گوڙ مان، نه هڙ نه حاصل.
اڃا ٻج کوٽي ڪانهي.
اڃا اوڌر جي ماءُ نه مُئي آهي.
اڃا ڄائي نه آهي، چي: نانيءَ جي مهانڊين.
اچيس نچڻ نه، گاريون ڏي دهل کي.
اڇي ڏاڙهي اٽو خراب.
اڇا وار، عزت ۽ اعتبار.
ابو مئو ادي ڄائي، اسين اوتري جا اوترا.
اَدلي جو بدلو.
اڍائي گهرن جو خير.
اُڏر ڙي ڪونج، اسين به اينداسين.
آزمائي کي آزمائي، سو ڌوڙ منهن ۾ پائي.
آسمان مان ڪريو، کجيءَ ۾ اٽڪيو.
استاد آھي روحاني پيءُ.
استاد جي مار، ٻار جي سنوار.
افعال پنهنجا بڇڙا، الزام هڻي ابليس تي.
اڪيلو ماڻهو نه کلندي سونهي نه روئندي.
اڪ جي ماکي ناهي جو لاهي وٺبي.
اکر نه کَٽي، مڪر کَٽي.
اکين کان انڌي، نالو نور بيبي.
اکيون اکين جهڙيون، نه ديد نه شناس.
اکيون اکين جهڙيون، ديد لڀيس ئي ڪا نه.
اک جي پڪائي سکين، ته ڪاري عينڪ پاءِ.
اکيون آهن ڏسڻ لاءِ.
اگھ ڪنهن وڌو؟ چي: جنهن جي نه سَرِي.
اگهي امير کان سَگهو غريب سٺو.
اڳيان کوھ، پٺيان کڏ.
اڳيان ويا وسري، پويان لڳا مصري.
الله جي نالي جي ماني؛ سَڙي يا سُڪي.
الله ڏي ٿو، پر کنگهائي.
الا نور، مٿي جا سور.
الله به سڃاڻي سِڱ ڏيندو.
امير جو هر ڪو سالو، غريب جو ڀيڻيوو به ڪو نه.
امانت زمين به ڪا نه ڳهي.
ان نه مهانگو، پرين نه ڪوڙا.
انبن جون سڪون، انبڙين مان نه لهن.
انڌو مڱڻهار، اڻ ڏٺا ڪري آر.
انڌي جي ڪنوار، ڪنهن لاءِ ڪري سينگار.
انڌو ۽ اڻ سونهون، ٻئي هڪ آچار.
ان پِلي ذات ڀلي.
انڌي جهڙي پيڪي تهڙي ساهرين.
انڌي ڀونڊي ۾ خوش.
جهڙي ڪرڻي تهڙي ڀرڻي.
انڌي وٺجي، ٽُنڊي وٺجي پر ننڍي وٺجي.
انڌي هنگي ڏھ سيڙائي.
انسان ويچارو ماڙهوءَ جي آچار.
اندر ڪارو ڪانءُ، ٻاهر ٻولي هنج جي.
انڌن آندو، ٻلن چٽيو.
انڌو ورهائي ريوڙيون سڀ پنهنجن کي.
اندر ڪاري کان، ٻاهر ڪارو سٺو.
انڌو گهر هڪڙي اک، هن کي ٻئي ملي ويون.
انڌن جي ملڪ ۾ ڪاڻو راجا.
انڌو ڇوڪر، لائو ڏوڪڙ، هڻ مهنت جي منهن ۾.
انڌي ۽ جنڊ، واري ۽ پنڌ.
انڌي ۽ جنڊ، ٻئي ٻُڪيون تنور ۾.
انسان نه سردي ۾ سرهو، نه گرميءَ ۾ خوش.
اَن آهي ته ايمان آهي.
اِنسان جو پيٽُ قبر ئي ڀريندي.
ان پهريان، افعال پوءِ.
اندر ٻڏ ٻهون، ٻاهر آتڻ ان جو.
اوڻٽيھ راتيون چور جون، ٽيهين ڀاڳئي جي.
آڻ مڃي، جهڳڙو ٽٽو.
اڻ هيريا نه هير، هِرني، ڀڃُ نه هير هيرين جي، متان وڙهني.
اول پيٽ پنجوءَ جو، ٻار ٻچا سڀ پوءِ.
اوڀر وڃو اولھ وڃو، گهر سڀ کان چڱو.
اوڌر محبت جي قئنچي آهي.
اويلو مهمان، پٽائي پاڻ.
اول طعام، پوءِ ڪلام.
اڳيان چَڪُ، پٺيان ڌَڪُ.
اَگَھَ کٽيو کائجي، وَٽَ کٽيو نه کائجي.
اڱرن پيٺي هٿ ڪارا.
اول خويش، پوءِ درويش.
اُهي ئي لاٽون، اُهي ئي چُگهه
اُها ئي زبان ڇانوَ ۾ وهاري، اُها ئي اُس ۾.
اڀ ڦاٽي کي به، ڪڏهن اڳڙي پئي آهي؟
اٺ پٺيان گهنڊڻي.
اديءَ کي جَن نه ڪَن، ادو عشق ۾ انڌو.
آئي ته روزي، ٽري ته بلا.
اها ئي انڌي، اهو ئي جنڊ.
اِهي ڏينهن، اهي شينهن.
انڌا ٿا رليون سبن، سو مهمان ٿا اوڍين.
اها ڪڪڙ ئي مري ويئي، جا سونا آنا ڏيندي هئي.
اهڙو ڪُڇي، جهڙي ڀت.
ايمڻان مُٽيو سو تيل ٿي پيو!
اياڻو ڪري، سياڻو سِکي.
ايءُ جي ڀونتريا ڀونءَ ته گهُنا به گهوڙي چڙهيا.
انڌي آڏو آهري، ڪرتئو ٽنگيل.
عقل جي انڌي ۽ اکجي انڌي کي، ٻئي جو احساس نه ٿيندو آهي.
اُٺُ، الائي ڪهڙي پاسي ليٽي؟
اُٺَ نه رسن، ٻورا رسن.
اُٺي، بُهه چُٺي.
اڄ نه ڏٺو لال، ته سڀاڻي ئي صحيح.
اک ڏٺي مک، ڪير ڳھي؟
اڇا ڪپڙا کيسا خالي، هلي گهمو چوهڙ جمالي. (چوڻي)
اڇا ڪپڙا کيسا خالي، ماڻھن ليکي ملڪ جو والي. اولارڻ واري کي واهي ڪڍجي.
ايڪ صحت، هزار نعمت.
ايڪ ديوي، دس پاوي.
ايڪ ناري، سدا برهمچاري.
او چرن جهنگ، او چرن ٻيلا.
اڀرندي تاءُ جنهن نه ڪيو، سو اُلهندي ڇا ڪندو؟
اُڀ ڦاٽي کي به ڪڏهن اڳڙي پوي؟
اٽي ۾ لوڻ.
اوه چرن پَٽ/ ڊڀ، اوه چرن ٻيلا.
اٺ جي چوري، پکي ۾ ڇا لڪندي؟
اٺ جي وات ۾ جيرو.
اٺ جي وات ۾ لوڻ وجهه ته به رڙي، کنڊ وجهه ته به رڙي.
اٺ چڙهئي کي به ڪڏهن نانگ کاڌو؟
اٺ کي لاڻو، گهوڙي کي داڻو.
اڃا مينهون جهنگ ۾، ڌوئي ڌريائون رڇ.
اڌارو ڏجي تنهن کي، جنهن کان گهرجي نه،
اڌارو وٺجي تنهن کان، جيڪو گهري نه.
اوڌر محبت جي قئنچي آهي.
قرض، مرض آهي.
اڪن کان انب گهرڻ: ٻٻرن کان ٻير گهرڻ.
اُکرين ۾ مٿا جي وجهن، مُهرين کان سي نه ڊڄن.
اڳي به اَنُّ هيو، پوءِ به ٿيو اَنُّ.
اگهه ۽ ڳڀ جي سُڌِ، الله کي.
اَڱر ڄاڻي، لُهر ڄاڻي.
ايءَ ڄاڻي ته اوءَ ڄاڻي، تون ٻئٺي اٽا تور.
انبان ٻور، ڪَلالان لاها.
انبن منجهه، انبن جو.
انبن جون سڪون به ڪي انبڙين مان لهن؟
ان جو واپار، ھس مان ڇلو ۽ ڇلي مان هس ڪري.
اندر ٻڏ ٻهون، ٻاهر آٽڻ ان جو.
انڌن جي وهانءِ؛ منڊا نچن، ٽنڊا پائن ڦيريون.
اَڻَ-گهريو ماءُ به پٽ کي ببو نه ڏئي.
انڌن وڃي ملتان لڌو.
انڌو ۽ اڻ سونهون، هڪ جهڙا.
اڄاڻ کي ڳُڻائتين ڳالهين پڙهڻ لاءِ ڪتاب ڏيڻ.
نڌي جي جوءِ جو واهي، الله.
اڻ پڙهيا، پڙهين آڏو ڀريون ڍوئيندا.
اڻ سرنديءَ سڀڪو ٽري، کرو ڪو سرنديءَ ٽري.
اِها زبان اس ۾ ويهاري، اِها زبان ڇانءَ ۾ ويهاري.
اياڻو چوي، سياڻو ويڃائي.
اندر جي خوشي ۽ اندر جو غم انسان کي خوش رکن ٿا يا نهوڙي ڇڏين ٿا.
اندر ابليس، شڪل منجهه شيطان.
اَڌ رات ئي کڏ ۾.
الله ڏيوئي ميان ڏيوئي، صحبت نه ڏيوئي.
اگهه پئي بازار ته ٻُٺي به جوار.
اهڙي جُٺ ڪيائينس، جهڙي ٻرڙو ڪري ٻارن سان.
اَڄوڪا ساڌو، ٻه اَڱر واڌو.
اڌ کير، اڌ جيئرو پير.
اگهه کٽيو کائجي، وٽ کٽيو کائجي.
اول، انڌيءَ کي نه رول.
انڌي ۽ جنڊ، کٽولي ئي هنڌ.
اوٻاسي ننڊ جي ماسي.
اوٻاسيون آيون، ننڊ سندو نياپو.
الله الصمند، کارائي ڪمند.
اهڙو سياڻو، جهڙو جيئو ڪاڻو. اُٺ جو نخرو ڪجائي جو زيانُ.
اُٺ هميشه مَڪي ڏانهن وَري.
اُٺ آهي بيابان جو ٻيڙو.
اُٺ پنهنجي مُٽ ۾ پيو تِرڪي.
اُٺ پوڙهو ٿيو ته به مُٽڻ نه سکيو.
انب، ڏنڀ.
انڌو، انوماني.

حوالا ڏسندا

https://web.archive.org/web/20170912085701/http://books.sindhsalamat.com/book.php?book_id=242