هيءَ هڪ سنڌي چوڻي آهي جنهن جو مطلب هي آهي ته، دنيا نه رھي پوڻ جو ماڳ آھي ۽ نه ئي دائمي گهر آھي. انسان نيٺ منجھانئس ھلي ھلي بيزار ٿئي ٿو. آخرڪار کيس، دنيا ڇڏڻ ۾ ئي ڇوٽڪارو نظر ايندو آھي. [1]
