هيءُ هڪ پهاڪو آهي، هن جو مطلب آهي ته جيئن وهندڙ پاڻي، سدائين تازو هوندو آهي، تيئن سنياسي ۽ ويراڳي فقير به سدائين پنڌ ۾ خوش هوندا آهن[1]