ٽُٽَڻُ

سنڌي

فعل (اَڻ ٽرانزيٽِوِ)

زمان ماضي (ٽُٽو يا ٽُٽِي پيو) زمان مستقبل (ٽُٽَندو يا ٽُٽِي پَوَندو)

1. ٻِن حصن ۾ (جسماني طور يعني طبعاً يا منتقاً) وراھجڻ، تسلسل ختم ٿيڻ، سلسلو منقتع ٿيڻ

   رسي پاڻِيءَ ۾ ڳرندي رھي ۽ نيٺ ٽُٽِي پئي.

   سڳا اڃا ڇڪي ٻڌبا ته ٽُٽِي پوندا.

   سن 1971ع ۾ پاڪستان ٽٽو ۽ بنگلاديش جو ملڪ وجود ۾ آيو.

2. ختم ٿيڻ، باقي نه رھڻ

   اسلم جو رشتو ٽُٽِي پيو.

پڻ ڏسندا

1. ڀِڄَڻُ
2. ڀَڃَڻُ
3. ٽوڙڻُ
4. ٽوڙائڻُ
5. وراهجڻ

لاڳاپيل لفظ ۽ اصطلاح

1. دِل ٽُٽَڻُ